Αισιοδοξία

Η ζωή μας τελικά είναι όντως ένα ταξίδι. Το αντιλαμβάνομαι στα απλά, καθημερινά πράγματα, στα όνειρά μας, στα μακροπόθεσμα σχέδιά μας. Αυτό που δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις σε ένα ταξίδι είναι πώς θα σε πάει εκεί που θα σε πάει...it's going to be a long, long drive είναι το μοτο του ιστολογίου μου και εύχομαι αυτή η διαδρομή στη ζωή μου να συνεχίσει να είναι ευχάριστη.

Αυτό το κειμενάκι το έγραψα σε στιγμές ευτυχίας και αισιοδοξίας.  Βρίσκεται στη πλαϊνή μπάρα του blog μου να μου θυμίζει και να με εμπνέει.

Είμαι ακόμα αισιόδοξη, παρ'όλα όσα μου συμβαίνουν καθημερινώς, δεν χάνω το χιούμορ μου και την ευγνωμοσύνη μου που έχω τη δουλειά μου και την υγεία μου.  Θα ήταν πλέον ειρωνικό να τα χάσω και αυτά.  

Όμως γενικά έχω αρχίσει και κουράζομαι ψυχολογικά.  Μέχρι και πριν λίγα χρόνια εγώ δεν είχα τέτοια προβλήματα, σαφώς ο άνθρωπος μεγαλώνει, κάπως ωριμάζει, βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι.  Ε, αυτό το μάτι πια πάει να τυφλωθεί, σε λίγο δεν θα βλέπει τίποτα γιατί όπου και να κοιτάξει βλέπει κακία, ψευτιά, υποκρισία και ασχήμια.  Δεν θα ασχοληθώ καν με την κοινωνία που υποτάσσεται και την μη αντιδραστική πλέον γενιά.  

Ασχολούμαι με την δική μου πορεία και την δική μου ζωή σε αυτό το κείμενο, όπου κάθε όμορφο πράγμα που μου συμβαίνει, άσχημες καταστάσεις έρχονται να το επισκιάσουν.  Και φτάνω στο σημείο πλέον να μη ξέρω από που να κρυφτώ και τι να αλλάξω, ποιον δρόμο να ακολουθήσω και τι διαδρομή θα είναι αυτή.  Η κούραση είναι ψυχολογική μα με χτυπάει σωματικά, με πιάνουν πόνοι, παράπονο, αντιδρώ στο παραμικρό, γίνομαι κακιά με το περιβάλλον μου και σταματάω να υπάρχω.  Νομίζω πως μόνο με οριστικές αλλαγές θα απαλλαγώ από το πρόβλημα, χωρίς όμως να είμαι σίγουρη για την αιτία.  

Η ψυχολογία του ανθρώπου παίζει το σημαντικότερο ρόλο στην καθημερινότητά του, στην συμπεριφορά του, στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη ζωή.  Εγώ προσπαθούσα πάντα να είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξεως και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έπαιρνα στα σοβαρά τη ζωή για κάποιους ήμουν ελαφρόμυαλη.  Τα αντιμετώπιζα όλα με αισιοδοξία, αγκάλιαζα τους πάντες, άνοιγα την καρδιά μου και συμπεριφερόμουν σαν ένα μικρό παιδί που κάθε μέρα γνωρίζει κάτι καινούργιο.  Τώρα πια έχω φτάσει στην απέναντι όχθη, για ότι πάω να αισθανθώ χαρά εισχωρεί στο μυαλό μου η αμφιβολία και δεν μπορώ να χαρώ τα όμορφα που με περιτριγυρίζουν.  Κάθε που σκέφτομαι το μέλλον νοιώθω σαν να το βλέπω πίσω από ένα μικρό παράθυρο, κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, σαν να με εμποδίζει κάτι να ονειρευτώ και να προγραμματίσω.  Όταν κάτι όμορφο γίνεται στην ζωή μου, φοβάμαι πως δεν θα κρατήσει και δύσκολα πια ανοίγω την καρδιά μου, δύσκολα πια μοιράζομαι τη χαρά μου και πράττω πάντα με καχυποψία και μυστικοπάθεια.  Βαρέθηκα πια να απολογούμαι για τη πορεία της ζωής μου στον καθένα.  Με λίγα λόγια χάνω σιγά-σιγά την αισιοδοξία μου.

Εγώ δεν ήμουν έτσι και κουράστηκα πια να το λέω, εγώ δεν ήμουν έτσι.  Θα ήθελα να αναφερθώ και πιο συγκεκριμένα, όμως δεν έχω το κουράγιο τώρα.  Πρέπει να βρω μια μέση οδό να ηρεμήσω, να καταλήξω, να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

Λέτε να αρχίσω τον διαλογισμό?

 Υ.Γ. (12/2012) χαχαχαχαχ