Το αγαπημένο δαχτυλίδι της μητέρας μου

...είναι και το δικό μου αγαπημένο δαχτυλίδι.  Είναι ένα δαχτυλίδι που μόλις εχθές έμαθα ότι της το πήρε δώρο η συγχωρεμένη η αδερφή της για το γάμο της.  Είναι ένα δαχτυλίδι που το δοκίμαζα από μικρή να δώ αν μου πάει, αν μεγάλωσαν αρκετά τα δάχτυλά μου για να το φορέσω.  To αμόρε είδε το δαχτυλίδι αλλά δεν πολύ ενθουσιάστηκε διότι δεν είναι του χρυσού λέει.  Είναι χρυσό με κλαδιά στη κορυφή του και πράσινες πέτρες.  Είναι μοναδικό, αυτό το δαχτυλίδι δεν θα το βρεις πουθενά, όλα τα άλλα μπορεί να μοιάζουν μεταξύ τους, αυτό όμως έχει μια ιδιαιτερότητα.

Εδώ κάπου πρέπει να τονίσω πως δεν είμαι πολύ των δαχτυλιδιών και των μπιζού γενικά, καθώς λοιπόν δοκίμαζα για άλλη μια φορά τα δαχτυλίδια της, πρόσεξα ότι είχε σπάσει, του έλειπε μια πέτρα και εξακολουθούσε να επιπλέει στα δάχτυλά μου.  Θυμάμαι παλαιότερα είχε ξανά συζητηθεί να το πάρω εγώ αυτό το δαχτυλίδι, όμως από το φόβο μου να μη το χαλάσω ή χειρότερα να μη το χάσω, δεν το πήρα τελικά.  Μου λέει η μητέρα μου λοιπόν "Άστο, αυτό θα το πάρεις όταν φύγω από τη ζωή", "Έλα Χριστέ μου και Παναγία μου, και θα περιμένω τόσα χρόνια, τί πράγματα είναι αυτά που λές;",.  "Θα το φτιάξεις;, αν είναι να το φτιάξεις πάρτο".  Και έτσι βρέθηκε μέσα στη τσάντα μου, μαζί με ένα κόκκινο, βελούδινο σακουλάκι.

Στον γυρισμό για το σπίτι, είχα διαρκώς ένα άγχος, "είναι το δαχτυλίδι στη τσάντα;, που θα το πάω για φτιάξιμο;, τους έχω εμπιστοσύνη;, που θα το αποθηκεύσω; και αν το χάσω;, πού θα το φορέσω;".  Και εκεί συνειδητοποίησα ότι όταν νοιάζομαι και αγαπάω κάτι πολύ, τότε και μόνο τότε δίνω την απαραίτητη σημασία.  

Υ.Γ. (12/2012) Σπανίως νοιάζομαι τόσο πολύ.