Τρωγόμαστε με τα ρούχα μας

Σήμερα ήρθε στη δουλειά ένας ex συνάδελφος ο οποίος πια είναι ελεύθερος επαγγελματίας και προσπαθεί, όπως όλοι μας φαντάζομαι, να τα βγάλει πέρα με αυτήν την κρίση.  Καθώς αερολογούσαμε...

Εγώ:  Έχω δει στα care four, λίγο πριν μπεις έχει ένα μαγαζάκι, ένα ωραίο φουστανάκι στα 37 ευρώ, είναι πολύ όμορφο ρε γμτ, γιατί δεν έχω να βάλω κάτι την Πρωτοχρονιά (και αυτό δυστυχώς είναι αλήθεια αλλά δεν πειράζει).  Αλλά αν το πώ στο αμόρε θα με σκίσει.

Ex Συνάδελφος: Γιατί καλέ?

Εγώ:  Γιατί δεν έχουμε λεφτά, είναι άσκοπο έξοδο.

Ex Συνάδελφος:  Πώς δεν έχετε λεφτά, εσείς έχετε λεφτά, εσείς που εργάζεστε.  Πήγατε και Ρώμη φέτος.

Εδώ κάπου μου γυρνάνε τα μυαλάκια μου, το θεωρώ προσβλητικό να μου λές με σιγουριά τί θεωρείς εσύ για μένα.

Ex Συνάδελφος:  Είχα πάει για καφεδάκι της προάλλες...

Εγώ:  Να σε ρωτήσω αγόρι μου, πόσες φορές πάς τον μήνα για καφέ;

Ex Συνάδελφος:  Ε, πάω δύο την εβδομάδα, μπορεί να είμαι κάπου για δουλειά και στο διάλειμμα να πιω ένα καφεδάκι, γιατί;

Εγώ:  Γιατί εγώ έχω να πάω για καφέ δύο χρόνια.  Άν δεν ήταν η Ρώμη φέτος δεν θα είχα πιεί καφέ έξω από το σπίτι μου.

Ex Συνάδελφος: Να, βλέπεις εσείς πήγατε Ρώμη...και Ισπανία, πήγατε και Ισπανία φέτος.

Εγώ:  Ναι, αλλά είδες πώς μάζεψα εγώ τα λεφτά για να πάω Ρώμη και Ισπανία;

Ex Συνάδελφος: Δεν βγήκες για καφέ, ναι αλλά δεν βγήκες για ποτό;

Εγώ:  Ούτε ποτό, ούτε καφέ, ούτε μπουζούκια, ούτε ταβέρνες...έτσι τα μάζεψα εγώ τα λεφτά για να πάω Ρώμη και Ισπανία.  Για βάλε κάτω να δείς πόσα λεφτά σου φεύγουν εσένα σε όλα αυτά και μετά πές μου εμένα για τη Ρώμη και την Ισπανία.

Για κάποιους ο καφές, η ταβέρνα, τα ψώνια και κλάμπινγκ το Σάββατο είναι δεδομένες, αγαπημένες, Ελληνικές συνήθειες.  Και ίσως σε κάποιους φαίνεται περίεργο όταν του λές ότι έχεις να βγείς για ποτό ένα χρόνο, ότι για να πάς σε ταβέρνα μάλλον κάποιος κέρασε, γενικά ίσως να θεωρηθεί και μίζερη μια τέτοια κατάσταση.   

Ύστερα είναι ότι όλοι ακούνε Ρώμη, Ισπανία και Παρίσι και αμέσως σε βάζουν στο καζάνι με τους καλοπληρωμένους και τους έχοντες.  Για μένα αυτό είναι μιζέρια.  Να σκέφτεται ο καθένας και να μουρμουράει για τον άλλο μόλις ακούσει ότι έκανε κάτι που εκείνος δεν σκέφτηκε να κάνει ή ακόμα χειρότερα του φαίνεται too much για να το κάνει.  

Life is full of choices and possibilities, έτσι απλά ο καθένας κάνει τις επιλογές του στη ζωή αυτή και όπως μπορεί επιβιώνει και όπως θέλει ζεί.