Επιστροφές-Καταστροφές

-Αγαπητό μου ημερολόγιο σε πεθύμησα και γύρισα να δω τι κάνεις.  Και διάβασα όλες μου τις αναρτήσεις από το 2009 και συγκινήθηκα λιγάκι, μωρέ, σου έχω εκμυστηρευτεί πολλά.  

-Ου να μου χαθείς μωρή, δεν ντρέπεσαι.  Εχεις να πατήσεις το πόδι σου εδώ από το 2013.

-Ναι έχεις δίκιο, από τότε που έμαθα ότι είμαι έγκυος σταμάτησα να γράφω.  Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω αλήθεια.  Σαν να άλλαξε ο κόσμος γύρω μου. Μα μη φοβάσαι όλα πήγαν καλά, έχω μια πανέμορφη κόρη 6 ετών, κοντεύω 40 γαμώ τη τρέλα μου. 

Β χοριακή

3814 η τιμή της χοριακής.  Είναι αυξημένη τιμή δεν είναι?  Την Δευτερά έχω ραντεβού με την γυναικολόγο.  Η αλήθεια είναι ότι αν η τιμή αυτή είναι σωστή τότε η ημερομηνία που έχω σημειώσει δεν ισχύει, πάμε πολύ πιο πίσω.  Όλο αυτό έγινε κατα λάθος, δεν το επιδιώξαμε "ακριβώς".  Βέβαια Εκείνος ξέρει καλύτερα, όμως δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη.  Αν με ρωτήσεις τώρα...έχω απλά ΦΡΙΚΑΡΕΙ.

Τεστ εγκυμοσύνης predictor vs εξέταση β'χοριακή

4 μέρες καθυστέρηση, έκανα το τεστ από το φαρμακείο, βγήκε θετικό.  Στις 18:30 περιμένω τα αποτελέσματα από την εξέταση αίματος.  Είμαι περίεργη.  Μπορεί εγώ να είμαι η 1% πιθανότητα λάθους του predictor?

Και τσουπ, καλοκαίρι.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Αισθάνομαι μια βαρεμάρα.  Οι διακοπές;, να'ταν κι'άλλες.  Τη μία εβδομάδα ήταν το αμόρε στο νοσοκομείο, την άλλη τρελαθήκαμε στα μπάνια και στα χιλιόμετρα, αλλά σου φτάνει;  Όταν εγώ λέω ότι δουλεύουμε 300 μέρες και περιμένουμε πως και πως να έρθει το καλοκαίρι για να ξεκουραστούμε, το αμόρε μου λέει πως δεν δουλεύουμε 300 αλλά 250 και κόψε και τις αργίες και αν το βάλεις κάτω είναι λιγότερες οι μέρες και μπλα μπλα μπλα.  Ο δικηγόρος του διαβόλου, στο τέλος θα μου πει πως δουλεύω 3 μήνες το χρόνο και κάνω και παράπονα.  Ρε συ, κάθε χρόνο κάνω και λιγότερα μπάνια, φέτος δεν έχω φτάσει ούτε στα 15.
 

  Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται σαν εμένα, πάρε για παράδειγμα τον κουμπάρο.  Μόλις γύρισε από τις διακοπές μας είπε καλό χειμώνα, τώρα θα περιμένουμε τα Χριστούγεννα και ακόμη καλύτερα πάμε για το άλλο καλοκαίρι.  Δικαιώστε με.  Δεν ευχαριστιέσαι ένα τετραήμερο όσο ένα δεκαπενθήμερο, λέω ψέματα?  

Blogo-διαζύγιο

-Αγαπητό μου ημερολόγιο...

-Πού ήσουν?

-Ε...; να, εδώ σέρφαρα

-Άστα αυτά, σε είδα.

-Τι?

-Τυρί.  Μη κάνεις ότι δεν ξέρεις.

-Δεν καταλαβαίνω.

-Με απατάς!

-Εγώ?

-Ναι εσύ.  Σε είδα με τα ίδια μου τα μάτια  Ήσουν στο wordpress.

-Βασικά...εμ...δεν είναι αυτό που νομίζεις.

-Και τί είναι δηλαδή?

-Ε, να...στο worpress...

-Σνιφ, κλαψ..τι έχει το wordpress δηλαδή που δεν έχω εγω?

-Αφού το wordpress έχει κοινό, έχει πλατφόρμα που σε δικτυώνει, γνωρίζεις κόσμο, κάνεις like, όχι απλώς follow, με πιάνεις?  Ας πούμε ότι εμένα μου αρέσει ένα άρθρο, όχι απαραίτητα ότι θα ακολουθήσω αυτό το blog αλλά να...θα κάνω like.  Και θα μου προτείνει και άρθα που μοιάζουν με τα δικά μου ή που μπορεί να με ενδιαφέρουν.  Φέρνει τον κόσμο πιο κοντά.

-Και εδώ δεν κάνεις like να'ούμε?

-Ξέρω και εγώ....

-Και εμένα θα με αφήσεις εδώ, στο blogger, μόνη μου?  Εγώ που σου κάνω παρέα τόσα χρόνια?

-Ε...καλά και το wordpress πολλά χρόνια μου κάνει παρέα, άσε που δεν στα λέω.

-Σνιφ, κλαψ...!  Θες διαζύγιο δηλαδή?  Έχεις καλύτερο blog εκεί?  Θα σε...γ....!

-Ε?

Συμπέρασμα: Αγαπητέ κύριε blogger, βρες ένα τρόπο να ξεπεράσεις το αβανταζ του wordpress.  Λέω εγώ τώρα γιατί θα με χωρίσει το blog μου.

Χαλκιδική Αύγουστος 2013

Ε λοιπόν, η Ελλάδα είναι πανέμορφη, δεν χρειάζεται να πας και πολύ μακριά λοιπόν  (καλά εντάξει, και το εξωτερικό απίθανο, αλλά αν δεν τιμήσεις το σπίτι σου...)

Φέτος το είπα και το έκανα, πολύ μακρύ ταξίδι, το αμάξι έγραψε 1600 χιλιόμετρα, 24 ώρες οδήγηση. έτσι είναι, το αμάξι μου έχει και trip control μη χέσω.

Είχα διαβάσει και είχα δει φωτό στο ιντερνετ, η Χαλκιδική είναι υπέροχη.  Όχι πάντα αυτά που αρέσουν στους άλλους φυσικά.

Επισκεφτήκαμε τον Άφυτο, μείναμε 6 μέρες και έχω να παραδεχτώ ότι το χωριό είναι απίθανο, ήσυχο παρ'όλο που είχε πάρα πολύ κόσμο και καρα-γραφικότατο.

Μείναμε στα διαμερίσματα Μύλος και ήμαστε ευχαριστημένοι, αν εξαιρέσεις το μικρό ντους (αγαπητό μου ημερολόγιο νοιώθω ενοχές, αλλά θα το πω, 50€ την νύχτα δεν ήταν και υπερπροσφορά αλλά τεσπα)

Διακοπές vs Δουλειά (και τα δύο αρχίζουν από Δ)

-Αγαπητό μου ημερολόγιο...
-Σκατά να φας, έχεις να γράψεις 8 μήνες.
-Το ξέρω, αλλά εσύ βρίσκεσαι εδώ, εκεί δηλαδή που σε άφησα, τί περίεργο πράγμα.
-Είδες?  Άστα αυτά και λέγε τι θες.
-Να...μωρέ...μόλις γύρισα στη δουλειά.
-Καλά να πάθεις και πάλι καλά να λές.
-Ναι αλλά να...μου φάνηκαν τόσο λίγες οι μέρες των διακοπών.  Είχα και περίοδο βλέπεις όλη τη βδομάδα.  Θα ήθελα άλλη μία.
-Του χρόνου να μαστε καλά χρυσό μου.
-Ναι πάνω από όλα υγεία, ξέρεις εσύ.
-Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι με έχεις παραμελήσει πολύ άσχημα και θα εισηγηθώ στον blogger να σε διαγράψει, ΤΟ ΑΚΟΥΣ?
-Μάλιστα μαμά.

Η γυναίκα του 2012

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
-Φέτος δεν έγραψα για την γυναίκα του 2012.
-Χμμμ, πές καλύτερα ότι φέτος δεν έγραψες και τίποτα.
-Μα γιατί το λές αυτό?  Προσπάθησα πάντως.
-Ναι αλλά τελικά το 2012 φάνηκε πως δεν ήταν η χρονιά σου.
-Αααα, για αυτό δεν έγραψα λες για τη γυναίκα του 2012?
-Ε, ναι τώρα είσαι εσύ πρότυπο γυναίκας για ένα τέτοιο τοπικ?  Κοιτάχτηκες σήμερα στο καθρέφτη?
-Ρε δε μας χε... λέω εγώ, που θα μου την πεις και από πάνω...
-Εμμ, κοπέλα μου, αν είχες προγραμματίσει καλύτερα τη ζωή σου σήμερα δεν θα είχαμε αυτή τη κουβέντα.
-Γιατί?  Λίγα τράβηξα εγώ φέτος με το γάμο, το τρακάρισμα, το σπίτι, τα χρέη.
-Και εξακολουθείς να απορείς γιατί δεν ήταν η χρονιά σου?
-Καλά, του χρόνου θα προσπαθήσω περισσότερο.

To blog or not to blog.

Το blogging έχει βοηθήσει πολύ κόσμο να εκφραστεί.  Ένας από αυτούς είμαι και εγώ.  Όμως οι περισσότεροι από εμάς κρυβόμαστε πίσω από το χαζοκούτι για να εκφραστούμε.  Αν κρύβεις την ταυτότητά σου, μπορείς να γράψεις ότι θες, αν όμως φαίνεται ποιος είσαι στο προφίλ σου, ε, είσαι πιο συγκρατημένος.  Και αυτό με προβληματίζει εδώ και καιρό γιατί είμαι blogger, νομίζω από το 2004 και ενώ ξεκίνησα με την ιδέα ότι ναι, εγώ είμαι η Στέλλα από την Καστέλλα και τα γράφω όλα χωρίς φόβο, με πάθος, κάποια στιγμή έκρυψα την ταυτότητά μου γιατί πως να το κάνουμε...αν θές να βρίσεις το αφεντικό σου, καλό είναι να μη σε διαβάσει ο συνάδελφος, η γυναίκα του, το παιδί του.

Η νύφη πληρώνει τα γαμησιάτικα.

Έχω πολλά στο μυαλό μου και αισθάνομαι αρκετά κουρασμένη.  Θα μου πεις, επόμενο είναι, ολόκληρο γάμο οργανώνω, δεν είναι και λίγο.  Κάτι που με ενοχλεί όμως ιδιαίτερα είναι το γεγονός ότι κάποια πράγματα δεν έχουν διευθετηθεί και το χειρότερο είναι ότι διαισθάνομαι πως κάποιος άλλος κανονίζει χωρίς τον ξενοδόχο.  Στην προκειμένη περίπτωση ο ξενοδόχος είμαι εγώ.

Εχθές βρέθηκα σε ένα φιλικο σπίτι και συζητήσαμε διάφορα πράγματα.  Αυτό που μου έμεινε στο τέλος ήταν πόσο χαρούμενο ήταν το αμόρε μου όταν με πρωτογνώρισε.  Και αναρωτιέμαι αν είναι το ίδιο χαρούμενο τώρα που παντρευόμαστε.  Έχω αμφιβολίες;  Ειλικρινά δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση.  Τα προβλήματα που έχουμε είναι πολλά, οι καταστάσεις είναι περίεργες, το μυαλό έχει γίνει ζουμί.  

Πολλές φορές έχω πεί και έχω γράψει πως περίμενα να είμαι χαρούμενη για αυτό το γάμο αλλά εγώ αντιθέτως, είναι στιγμές που νοιώθω χάλια, ο γάμος αυτός δεν είναι ο γάμος που ήθελα και ότι κάνω πράγματα που δεν θέλω.  Άλλα θέλω και άλλα κάνω, ένα πράγμα.  Αυτό που με τραβάει πίσω και δεν μιλάω, δεν κουνιέμαι, προσπαθώ να μην φέρνω αντιρρήσεις είναι το γεγονός ότι θέλω όλοι μας να είμαστε ικανοποιημένοι.  Δεν ξέρω όμως τελικά αν έπρεπε να υψώσω ανάστημα και να κρατήσω θέση.  Να είμαι εγώ ικανοποιημένη τελικά, η νύφη.  Μπορεί να κέρδιζα κάτι, μπορεί και να έχανα κάτι.  Κανείς δεν ξέρει να μου πει.

Παρ'όλο που καταλαβαίνω πως έχουν τα πράγματα; πρέπει να ικανοποιήσεις και να "ευχαριστήσεις" φίλους και συγγενείς, γονείς και πεθερικά, γάμος είναι, "υποτίθεται χαρά", εγώ στεναχωριέμαι αφάνταστα που συνειδητοποιώ ότι τα πάντα σε αυτό το πανηγύρι που κάποιοι αποκαλούν γάμο, τα έχω κάνει με βάρος.  Ναι μεν, είναι δική μου απόφαση το νυφικό, οι μπομπο και τα λοιπά, αλλά οι εξαρχής μου επιλογές ήταν όλες διαφορετικές.  Εγώ που ποτέ δεν με φανταζόμουν νύφη και όταν μου έκατσε είχα στο μυαλό μου μια εικόνα, ξαφνικά η εικόνα χάθηκε και την θέση της πήρε ένα γκρίζο φόντο.

Είναι άλλες φορές που σκέφτομαι πόσο αχάριστη είμαι.  Και αν είμαι τελικά, γιατί;  Τι έχει προκύψει; Τί έχει αλλάξει;  Το γεγονός είναι ότι παντρεύομαι τον άνθρωπο που αγαπώ και θα έπρεπε να τελειώνει εκεί η θεωρία.  Όμως, ξαφνικά σκάει ένα σύννεφο και επισκιάζει την προηγούμενη σκέψη με το "εγώ θα άφηνα το παιδί μου να κάνει ότι γουστάρει και αν μπορούσα θα βοηθούσα κιόλας". (Καμία σχέση με οικονομικό, δεν είναι οικονομικό το πρόβλημα).  Θα έπρεπε και εγώ να κάνω ότι θέλω και θεωρώ ότι θα με κάνει χαρούμενη.  

Και γυρνάω πίσω στην άλλη θεωρία.  Την Πέμπτη θα κάνουμε εκείνο, την Παρασκευή εκείνο, το Σαββάτο εκείνο και την Κυριακή είναι ο γάμος.  Τελικά εγώ τι είμαι και τι κάνω σε αυτό το γάμο;  Είμαι πολύ προβληματισμένη.

True Colors

Στους γάμους, τις γέννες, τα βαφτίσια και τις κηδείες οι άνθρωποι βγάζουν τον αληθινό τους εαυτό.  Με τα θέλω τους, τα πιστεύω τους και τις απαιτήσεις τους.  Εκεί πλέον καταλαβαίνεις ποιοι είναι και είναι αδύνατον να τους αποφύγεις.  Στο γήπεδο θυμάμαι ο προπονητής μου με φώναζε "το παιδί λάστιχο" και τώρα καταλαβαίνω το γιατί.  Είμαι πολύ ελαστική με όλους και με όλα.

Και αν τελικά φτάσει η ώρα η καλή και καταφέρω να παντρευτώ τον άνθρωπό μου χωρίς να έχει γίνει ζουμί ο εγκέφαλός μου, θα είναι κατόρθωμα μεγάλο και μπράβο μου.